De Appellation d’Origine Controlée van Cahors heeft een rijke geschiedenis door de eeuwen heen. Gelegen in de Pays d’Oc, in het zuiden van Frankrijk gaat de teelt van deze wijngaarden terug tot in de oudheid, de Romeinen vervoerden toen reeds vanuit dit wijngebied vaten wijn via de rivier de Lot naar Rome. Tijdens de Middeleeuwen ontwikkelde de Cahors regio zich ten volle en ontving het vrij snel de bijnaam “zwarte wijn” of “brandewijn”. Er wordt zelfs gezegd dat de wijn van Cahors op de tafel stond van Hendrik II, koning van Engeland, toen hij huwde met Eleonora van Aquitaine. Later werd Cahors ook gesmaakt door koning François 1ièr. Bovendien aarzelde Colbert niet om het boven de Bordeaux wijnen te plaatsen. De geschiedenis van Cahors is in feite nauw verbonden met die van Bordeaux. Er wordt gezegd dat de matrozen Bordeaux dronken terwijl hun officieren Cahors dronken. Tsaar Peter de Grote zou zijn genezen met Cahors-wijn en deze wijn nadien hebben verplicht als miswijn voor de Orthodoxe Kerk. Voor het einde van de 19e eeuw raakte de Cahors wijn geleidelijk aan in de vergetelheid. De wijngaard werd in 1876 zelfs getroffen door de phylloxera (druifluis), waardoor de wijngaard grotendeels werd vernietigd. De enige uitweg voor de wijnbouwers was toen het gebruik van onderstammen en hybridisatie. De ondergang kon toen worden afgewend dankzij de overgang naar massaproductie van wijnen van secundaire kwaliteit. In 1947 besloten de wijnbouwers de teelt van Malbec nieuw leven in te blazen door enkele enten vanuit Bordeaux te kopen. Maar de weg naar kwaliteit was lang en vol valkuilen. In 1956 verwoestte een bijzonder strenge winter 99% van de wijngaard, maar de wijnbouwers gaven niet op. Ze herplantten de wijngaarden, alleen met Malbec, en in 1971 kreeg de 440 hectare grote wijngaard zijn A.O.C. appellatie, vooral ook dankzij president George Pompidou, die zijn vakantie vaak doorbracht in zijn wijngaard nabij Carjac. Dertig jaar later was de omvang van de wijngaard intussen 10 x groter geworden.